Barbara Bootjie

Toe eendag was daar ‘n bootjie op die water. Twee roeiers het in haar geklim en begin roei. Maar dit was ‘n moerse gemors want die een het eenkant toe geroei en die ander een anderkant toe en hulle kon mekaar nie verstaan nie want hulle het twee verskillende tale gepraat.
Dit was eintlik amper asof hulle invisible was vir mekaar – asof hulle mekaar nie kon sien nie en nie bewus was dat hulle eintlik twee roeiers in dieselfde bootjie was nie. Dis asof hulle nie kon besef dat hulle kan saamwerk om die bootjie te laat beweeg nie en terselftertyd wou hulle altwee in ‘n ander rigting in roei. Arme Barbara bootjie het haar beste probeer om nie te sink nie – veral wanneer hulle so woes begin roei het dat sy begin water aanvat. Partymaal was sy so gatvol van die besigheid dat sy sommer lus was om om te tiep en hulle uit te gooi… miskien sou hulle dan mekaar vind en ordentelik begin roei.

Maar die twee roeiers het so aangegaan met roei asof hulle altwee alleen in die bootjie was. Die enigste tyd wat Barbara Bootjie ordentlik gedryf en rigting gevat het was wanneer hulle altwee op dieselfde tyd ‘n ruskans gevat het en dan soms onder die maanlig aan die slaap geraak het.

Barbara bootjie is al uitgeput en weet nie meer wat om te doen nie. Sy weet dat die enigste ding wat sy moet regkry is om die twee roeiers sover te kry dat hulle mekaar kan sien en op ‘n manier kan kommunikeer… want woorde en taal gaan nie werk nie…

So ploeter hulle almal toe maar voort sonder enige rigting en kom nie regtig iewers uit nie en kan natuurlik ook nie op ‘n middelgrond ooreenkom nie want niemand kan mekaar verstaan nie – dit lyk soms of niemand mekaar WIL verstaan nie. So eindig hulle op al roeiend in sirkels – in die rondte, in die rondte heelpad aan… en sonder dat hulle dit altyd agterkom gaan hulle elke nou en dan by die selfde punt verby. Soms raak dit ‘n uitputtende ervaring en soms ‘n baie vervelige een. Meeste van als is dit ‘ n vreeslike frustrerende ervaring. En die een ding wat seker lyk is dat dié twee roeiers mekaar nie een duit vertrou nie – amper soos vyande wat mekaar MOET vertrou om te oorleef maar verwag dat die een die ander sal doodmaak met die eerste geleentheid.

Intussen is Barbara Bootjie so moedeloos dat sy maar besluit het om moed op te gee en dié twee maar te laat aangaan want daar is nie veel sin meer vir haar in die hele roei-storie-saak nie… sy is gatvol om dit ligtelik te stel. En nou is dit amper asof sy ‘n lewende dooie wese is – iets of iemand wat bestaan maar sonder enige rede of doel. Snaaks genoeg weier altwee die verdomde roeiers om uit haar te klim – dis asof hulle altwee eiendom regte op haar gevat het en vir dit niks of niemand gaan opgee nie.

Nou sit hulle maar op die diep blou blou see en kyk na die diep blou blou hemel en elke nou en dan roei hulle al in die rondte in ‘n moerse sirkel net om weer op te eindig iewers op die diepe waters onder die grote hemel.

Wie weet of hulle ooit eendag iewers sal uitkom – al is dit per ongeluk omdat die waterstrome en getye hulle so laat dryf het… Barbara Bootjie hoop maar dat daar eendag ‘n storm of iets sal kom wat hulle iewers op land sal laat beland of sal laat wakker skrik. Maar dié is waar hulle nou is… … …